گاهی به آسمان نگاه کن

بعضی اوقات با خودم به نتایجی میرسم که شاید اون قدر ها هم مورد اهمیت واقع نشه از نظر دیگران، ولی خب برای من یه محرک قویه. می دونید مثل اولین نگاه یه آدم نابینا به یه بادکنک قرمز. همین قدر بی معنی. همین قدر پوچ ولی پر از امید . حالا چرا قرمز. نمیدونم. اهمیتی هم داره؟ نه. بادکنک بودنش مهمه. امروز داشتم کتاب هندسه رو ورق میزدم . خیلی بی حوصله ، که سرم رو گذاشتم رو دستم و با حسرت به تکه آبی رنگ اسمانی که از پنجره کتابخونه معلوم بود نگاه کردم. یه شعاع نور به موازات پرده کرم رنگ کهنه کتاب خونه رو صورت مرد جوانی افتاده بود که غرق در مطالعه صفحات تایپ شده رو به رویش بود. مرد جوانی بود. شاید دور و بر 25 سال سن داشت. مو هاش به خرمایی میزد یا شاید توی نور این طور به نظر میرسید. یه نوع استرس عجیب داشت. پاهاش به طور عصبی هی تکان میخورد. هر از چند گاهی سرش را پاپین می انداخت و شروع به زمزمه میکرد. تو این حالت که بود سایه کمی رو صورتش می افتاد و گودی زیر چشمش ، ریش نامرتبش ، گونه های افتادش توی ذوق میزد. مثل کسی که چند شب خواب راحت نداشته. وقتی که لپ هاش رو باد میکرد و نفسش رو با فشار از لب های قنچه شدش بیرون میداد ، من و یاد بادکنکی می انداخت که بیش از حد باد شده و داره صدای وز وز اعتراض آمیزی در میاره. شاید این باد کنک هم نیاز به خالی شدن داشت، نیاز به تنظیم شدن. یا شاید نیاز به هوا رفتن و گم شدن. آره، وقتی زندگی برای هر کسی تنگ میشه ، بخت بهش پشت میکنه و تقدیر با قدرت داره اون و به عقب هل میده ، میخاد بپره میخاد پرواز کنه. ولی هیچ کس نمیپره. چون همه دارن به دره زیر پاشون نگاه میکنن و نمیدونن که بال هایی که بهشون دادن ، مانع از سقوطشون میشه. مشگل دقیقا همینه. گاهی.. گاهی به آسمان نگاه کن..

نظرات شما عزیزان:

Roya